Van wierrookvat zwaaien (botafumeiro) tot 'retraite'.

Van wierrookvat zwaaien (botafumeiro) tot 'retraite'.
Vanochtend vertrekken we alweer vroeg ( 6.45) uit Muxia. 
In Santiago kiezen we voor de alberque in het seminarium aan de rand van de stad. Gelukkig kunnen we al inchecken zodat we zonder rugzak de stad in kunnen. Ze hebben geen plek meer op de gezamenlijke kamer maar wel privekamers voor 13 euro. Daar hoeven we niet over na te denken. Je waant je terug in de tijd wanneer je binnenstapt. Hoeveel jonge jongens hebben hier wel niet intern gewoond? 
We zien onze Nederlandse Camino dames weer terug en gaan met zijn vieren naar de mis.
We zijn voor het geluk geboren, ze zwaaien met het wierrrookvat. 
Het is inderdaad zeer indrukwekkend. Het is alsof een viertal mannen de klokken gaan luiden. In dit geval geen klokken maar wierrook. Het vat zwaait bijna tot het plafond, zeer speciaal om te zien. Wat een afsluiting van onze Camino.
In tegenstelling tot Nederland is het hier een grijze regenachtige dag. De rest van de dag vullen we maar in met koffie drinken, shoppen eten en wijn drinken. We komen onze tijd wel door.
Nu lig ik helemaal alleen op een kamer, wauw heerlijk wat een rust. Geen snurkers, gekraak etc. Hooguit geloop op de gang. Tijd om tot gedachtes te laten gaan en lekker te slapen. Morgen vliegen we weer naar huis.
Iedereen bedankt voor jullie lieve reacties, het was leuk om te horen dat jullie in gedachte met ons meereisden.
Liefs van ons