Weerzien

Weerzien.
De wekker loopt al om 6 uur af. Vakantie met ons lijkt misschien strafkamp maar we willen vroeg op pad omdat we weten dat het een lange en pittige weg is naar Muxia.
Bijna meteen bij de start krijgen we een meeloper. Een lieve wit met bruine hond alleen krijg ik de schrik van mijn leven als hij rakelings langs ons de weg op schiet. En wat doe je dan, dan lok ik hem. Tja dat hebben we geweten, hij bleef maar met ons meelopen. Stopten we voor een foto dan deed hij dat ook. Wel stiekem erg gezellig maar ja hij kan niet mee naar huis. Op de route ook wel lastig. Wanneer we langs een erf kwamen kwam nu elke grote hond naar ons toelopen. Eerst naar onze meeloper maar ja 'vrijheid' kwam naar mij om steun te zoeken:(
Het was een pittige tocht met maar één horecagelegenheid op de helft. Tijdens een korte stop langs de kant van de weg was vrijheid ineens weg. 
Tijdens het eten langs de kant van de weg merk ik een tweede lifter. Op mijn hiel zit een grote blaar. Gelukkig Marja bij mij denk ik, doorprikken en tapen maar. Oei, tanden op elkaar en dan zegt ze ook nog:" zachte heelmeesters maken stinkende wonden"
Dat Marja heel wat angst inboezemt bij mensen blijkt wel wanneer een mevrouw ons tegemoet komt lopen. Marja wil net een plek zoeken om te toiletteren en loopt haar kant op. De vrouw gaat aan de kant lopen en Marja die net iets aan die kant zag ook. Uit de ogen van de vrouw zag Marja de angst en ze vloog weer naar de andere kant van de weg:)
Een man op de fiets stopt bij ons. Hij komt uit München en is op zijn moutine bike. Hij laat ons zien dat zijn hele frame onder zijn zadel was afgebroken. Hij had het met tirips aan elkaar gemaakt tot hij in het dorp was en er een meisje naar hem toekwam. Ze zei dat hij een groot probleem had en haar vader lasser was. Kortom 6 uur later kwam ze de fiets gelast en wel bij de alberge brengen. That's the camino
We hebben deze hele weg allebei gratis voetmassage, we lopen veel op grint of stenen. Bij de stops duurt het even voor de voeten weer gewoon aanvoelen, zo verkrampt zijn ze van het lopen op de stenen. Versleten komen we aan in Muxia. Na een douche ben je weer 'herboren' en zoeken we een terras aan de haven op voor een wit biertje. Wie scherts onze verbazing als daar onze vriend vrijheid ligt. Omstanders vertellen dat hij bekaf is en dat hij is mee komen lopen uit Finisterre. Hij heeft ons gevonden! We hopen dat hij straks de weg naar huis nog weet. En jawel hoor als we daar zo zitten komt ook de Duitse man, onze fietser, aangelopen. Hij verteld hele verhalen over zijn fietsreis.
Dan lopen we naar de kerk. Het is bewolkt en een beetje druilerig wanneer we achter de kerk grote rotspartijen zien waar de golven metershoog overheen slaan. Wat een prachtige afsluiting van deze laatste wandeletappe.
Morgen hebben we weer een weerzien. Dit keer met Santiago en met de Nederlandse vrouwen die we daar zullen treffen. En dan een dag later met onze gezinnen in Nederland,ook weer heerlijk
Liefs van ons
Finisterre- Muxia 30 km